شاگردی که از استادانش پیشی گرفت! /به مناسبت سالروز درگذشت علامه دکتر سید جعفر شهیدی

محمد گودرزی(الف. فرهیخته) : نامه پیوست که متن آن در ادامه می‌آید، توسط جلال‌الدین همایی استاد فقید دانشگاه تهران به رئیس وقت دانشگاه نوشته شده و در آن با اشاره به مراتب والای علمی و اخلاقی دکتر سید جعفر شهیدی، اعطای «رتبه رسمی استادی» به ایشان درخواست شده است. همایی در این نامه با استناد به بیتی از یک قصیده مشهور عربی، تلویحاً اشاره به این نکته دارد که شاگرد از استاد پیشی گرفته است!

بسمه تعالی شانه
مقام رفیع ریاست دانشگاه طهران دامَ اجلاله‌العالی
چون بذل عنایت و توجه خاص آن جناب را به تشویق فضلا و دانشمندانِ حقیقی و استفاده از برکات وجودِ عزیزِ ایشان برای تقویتِ بُنیۀ علمی و مزید رونق و اعتبار معنوی دانشگاه تشخیص داد، اینجانب بر ذَمّه خود فرض دانست که یکی از اشخاص لایق برجستۀ این گروه [گروه ادبیات فارسی] را که از جهت صلاح و سواد علمی و اخلاقی شایسته و درخور همه نوع تشویق و تقدیر و از آن جمله، اعطاء رتبۀ رسمی استادی است، حضور عالی معرفی کنم. حضرت فاضل بزرگوار و دانشمندِ عالی‌مقدار سیّدِ جلیلِ نبیل آقای دکتر سیّد جعفر شهیدی سَلَمَهُ الله تعالی را این حقیر از دیرباز می‌شناسم. معظم لَه از فضلای عزیزالوجود است که تحصیلات قدیم و جدید را به هم پیوسته. بعد از آن که در حوزه‌های طلبگیِ قدیم، تحصیلات عمیق انجام داده و از علوم و معارف اسلامی سرمایه کافی اندوخته‌اند، وارد دانشگاه طهران شده و این مرحله را نیز تا مَرتَبَت دکترای ادبیات به خوبی طی کرده‌اند. اکنون مدتی است که در تدریس دانشکده ادبیات و علوم انسانی عملاً کار استادی انجام می‌دهند. مؤلَّفات و مقالات ادبی ایشان نیز حقاً حاکی از لیاقت و استحقاق شأن و عنوان استادی است. با این وصف متأسفانه هنوز از اعطای رتبۀ استادی محروم مانده‌اند. چندان که ایشان را زبان حال در مقایسۀ اَقران و اَمثال، ناطق بدین مقال است:
تَقَدَّمَتنی اُناسٌ کانَ شَوطُهُمٌ
وَراءَ خَطوِیَ لَو اَمشی عَلی مَهَلٍ (۱)

باری به نظر این حقیر بسیار بجا و به مورد است که معظم‌لَه را به ترفیع و اعطاء رتبۀ رسمی استادی تشویق بفرمایید. امید است که دست عنایت آن حضرت با مدد توفیق خداوند کریم -جَلَّ جَلالَه و عَمَ نَوالَه- در کارهای فروبسته گره‌گشایی داشته باشد.
چو غنچه گرچه فرو بستگی است کار جهان
تو همچو بادِ بهاری گره‌گُشا می‌باش (۲)

دوام توفیق و رفعت مقام صوری و معنوی آن حضرت را از خدواوند متعال خواستارم. والسلام به تاریخ پنجم بهمن ماه ۱۳۴۷ شمسی هجری، جلال‌الدین همایی

توضیحات:
(۱): این بیت از قصیده مشهور به «لامیه‌العجم» سروده ابواسماعیل حسین بن علی طغرائی اصفهانی (متولد ۴۴۸، مقتول ۵۱۴ ه.ق)، ادیب فاضل و شاعر ماهر و صاحب‌منصب در دربار سلطان محمّد سلجوقی است و دکتر مهدی محقق آن را چنین معنا کرده است: «مردمانی که نهایت سیرشان در پسِ گام من بود، بر من پیشی گرفتند، زیرا من به آهستگی راه می‌روم.»

(۲): بیت از غزل حافظ است با این مطلع: به دورِ لاله قدح گیر و بی‌ریا می‌باش/ به بویِ گُل نفسی همدمِ صبا می‌باش