درس‌هایی که فوتبال ایران از قراردادهای دردسرساز نمی‌گیرد

به گزارش خبرآنلاین؛ طی سال های اخیر بدون شک یکی از اصلی ترین مشکلات فوتبال ایران مربوط به قراردادهای بازیکنان و مربیان خارجی با باشگاه های ایرانی بوده. باشگاه هایی که گاهی وقت ها تاوان سنگین دادن تنها سهم شان از بستن قرارداد با خارجی هاست. از محروم شدن در پنجره های نقل و انتقالاتی تا محکوم شدن در دادگاه های بین المللی و الزام به پرداخت جریمه. این مشکلات همیشه در فوتبال ایران وجود داشته و همیشه هم از دوران ریاست یک مدیر به مدیر دیگر منتقل شده. بارها در محافل مختلف، برنامه های تلویزیونی و میزگردهای ورزشی این موضوع مطرح شده که قرارداد تیم های ایرانی با بازیکنان و مربیان خارجی چه نقطه ضعف هایی دارد که باعث می شود در آینده مشکلات زیادی برای تیم ها به وجود بیاید؟ چه می شود که به یکباره یک مربی یا بازیکن به خودش این اجازه را می دهد که کشور را ترک کند و دیگر برنگردد.

اخیرا اتفاقی که برای آندره‌آ استراماچونی رخ داد باعث شد بار دیگر این سوال برای همه به وجود بیاید. استراماچونی بعد از دریافت نکردن مطالباتش از ایران رفت و حتی وقتی بخشی از مطالباتش را دریافت کرد هم به ایران برنگشت. بعد از این اتفاق بود که خیلی ها پرسیدند مگر قرارداد سرمربی ایتالیایی استقلال چطور بسته شده که او به راحتی امکان رفتن و برنگشتن دارد. حتی همین سوال در خصوص مارک ویلموتس هم مطرح شد. درباره سرمربی بلژیکی و پروازی تیم ملی حتی صفحه ای از قراردادش منتشر شد که همه را متعجب کرد. صفحه ای که در آن بندهای عجیبی این اختیار را به ویلموتس می داد که هرطور می خواهد قرارداد خودش را فسخ کند.

اینکه بین نحوه بستن قرارداد در ایران و کشورهای خارجی چه تفاوتی وجود دارد یکی از موضوعات مهم است که با حل کردن آن می توان خیلی از مشکلات دیگر را نیز حل کرد. سال ۱۳۹۲ بود که عزیزالله محمدی توضیحات مفصلی در خصوص شبیه بودن قراردادها در ایران و کشورهای دیگر ارائه داد. عزیزمحمدی اینطور می گفت که کاملا قراردادها در ایران الگوگرفته از کشورها و تیم های خارجی است. او گفته بود: مفاد قرارداد ۴ صفحه‌ای بازیکنان و باشگاه‌ها در فوتبال ایران دقیقا با قوانین و مفاد قرارداد بازیکنان اروپایی با باشگاه‌ها یکسان است و تفاوت زیادی بین آنها وجود ندارد. شاید بهتر است بگویم متن و مفاد قرارداد بازیکنان و باشگاه‌های اروپایی را بومی کردیم و برای فوتبال ایران چنین قراردادی را تهیه و تدوین کردیم.

نگاهی ساده به مشکلات قراردادی به وجود آمده در فوتبال ایران نشان می دهد که چنین چیزی حداقل همیشه رعایت نمی شود. خیلی وقت ها باشگاه ها فقط برای اینکه هواداران خودشان را راضی نگه دارند و مربیان و بازیکنان خارجی را جذب کنند زیر بار بندهای عجیب می روند. موضوع فسخ یک طرفه یکی از مهم ترین موضوعاتی است که باید در قراردادها رعایت شود. اینکه یک مربی در صورت دریافت نکردن مطالبات خودش اقدام به فسخ یک طرفه کند موضوعی است که در کشورهای دیگر هم دیده می شود اما اینکه مربی یا بازیکن بعد از دریافت بخشی از مطالبات شان باز هم قید برگشتن را بزنند شاهکاری است که فقط در فوتبال ایران دیده می شود. در خصوص قراردادهای بسته شده بین تیم های ایرانی و خارجی ها همیشه این باگ وجود داشته که بیشتر طرف مقابل نسبت به باشگاه از این قراردادها سود می برد اما مطمئنا راه های زیادی وجود دارند که باعث به وجود آمدن مشکلات زیاد و غیرقابل حل نشوند. نه اینکه فوتبال ایران از قرارداد با یک خارجی به قول مسئولان فدراسیون فوتبال درس بگیرد و بعد در قرارداد بعدی کاملا با مشکل و دعوا روبرو شود. اینکه چرا از این راه ها استفاده نمی شود و چرا مشاورهای حقوقی در بستن قرارداد به باشگاه ها کمک نمی کنند سوالاتی است که هنوز در فوتبال ایران حل نشده و انگار قرار هم نیست به این زودی ها جواب این سوالات مشخص شود. با این وضعیتی که در فوتبال ایران و باشگاه های ایرانی وجود دارد به نظر فعلا باید به خبرهای عجیب و دردسرساز عادت کنیم. خبرهایی که هرروز حامل یک دردسر جدید برای یکی از تیم های داخلی خودمان است.